माझी diary

Posts

I'm trying

The day I found you Is the day I lost myself Trying to hold on to you Trying to read your empty eyes Trying to be much stronger to remain When I'll lose you It's isn't really me, but the my heart who chose you I know it isn't forever It would not go so far Everything is so uncertain, Everyone is craving for change, so you are!! But ist okay ,everything is so fine It's all fault of my messy heart Who never listen to me & It is no more mine But still I'm trying.............

Doremon

पोट्टे ! एवढा उशिर ?? नागपुरच ट्राफीक माहिती आहॆ ना आबु !!! उशिर तर होनारच ...... आणि ह्या कोन ?..या माझ्या मैत्रिणी ..सई आणि जान्हवी ......... अशाप्रकारे आनंदीने तिच्या आबुशी ओळख करून दिली. आनंदी देशमुख म्हणजे महालातली राजकन्या! नागपुरला ती तीच्या चुलत आजोबांबरोर असते.. तिच्या आजोबांकडे आम्ही पहिल्यांदाच गेलो होते. विशाल असा वाडा,त्याची डोळे दिपवनारी भव्यता, दिव्यता, घरात कशाचीही कमी नव्हती...माणसांचीच तेवढी कमी जाणवली त्या घरात !!!!....पण माणसांची कमी पुर्ण करणारी एक मोठी भींत होती, त्यावर अनेक आठवणी लटकत होत्या ,आणि या आठवणींना धुळ लागु नये,याची आबु पुरेपुर काळजी घेतात. सर्व आठवणींच्या मधात एक मोठा typical family photo...होता frame करून ..दोन मुलं, सुना, मुलगी,जावायी,नातवंड, आबु आणि आजी. बरेच दिवसा आधी आजी जग सोडून गेली,मुलंही foreign ला settled झाली...आबुनीही settled करून घेतल स्वत:हाला आठवणींच्या भिंतीमध्ये. त्या भिंती एकेरी संवाद साधायच्या आबुबरोबर ,हजारो आठवणी त्या सांगायच्या...पण आबुच ऎकायलाही कोनणीतरी पाहिजे होत...त्यामुळे आनंदीला ठेवल त्यांनी जवळ , घरचे काम करण्यासा

तलाश

क्या करू मै, क्या ना करू मुझे न कभी समझेगा, पुछू सवाल खुदसे ,तो ये मन अपनेही जवाबो में उलझेगा, सोचती हु , बारिश में भीग मै जाऊ, तो कभी सुनहरे धुप में नहाऊ , कही चल पडू वो अनजानी राह, जहा खुद को खो के ,खुद ही को पा जाऊ राह है इतनी ,कौनसी राह में चलु , किस मंजिल को पाके , अपने सपनो मे रंग भरु सोचती हूँ राह आयी हर मुश्किल , पार मै कर जाऊ जहा खुद को खो के,खुद ही को पा जाऊ बस एकही सपना था मेरा कुछ अलग मै कर जाऊ रंगिन इस दुनिया मै, अपना अलगसा एक रंग में छोड़ जाऊ इंतजार हे बस उस एक पल का जहा हर उलझे सवालो के जवाबो से वाकिफ में हो जाऊ .....जिस पल में खुद को खो के ,खुदही को पा जाऊ N shivani

नारी

न सोने से तोल मुझे तु , न मिट्टी मे मिला तु, देकर सपने उडणे के , मेरे पंखो को न काट तु, हो अगर इन्सान तो जरासी इन्सानियत दिखा तु| मै मॉ हू तेरी,बहन हूँ, नन्ही सी बेटी भी हूँ, आने वाले इस कल को, पैरोतले यु कुचल न तु, हो अगर इन्सान तो जरासी इन्सानियत दिखा तु| ऑखो मै ख्वाब सजाये चलती हूँ, हर रोज जिंदगी से लढती हूँ, चल सकती हूँ हर मुश्किल राह मै, नारी हूँ ! कमजोर नही ! मुझको मेरे दायरे सिखला न तु, बस! हो अगर इन्सान तो जरासी इन्सानियत दिखा तु| N shivani

Routine

सर्वञ टाळ्यांचा कडकडाट,सर्वांच्या नजरा माझ्यावर स्थिरावल्या ,बाबांची छाती फुगुन 2 इंच मोठी झाली आणि आईचा तो अतिउत्साह लपवुन लपत नव्हता ,शेवटी college मध्ये Best student चा पुरस्कार मला जाहिर झाला होती,आणि मी थाटात पुरस्कार घ्यायला stage वर गेली .....तोच stage जोरजोरात हलायला लागला ...जणु भुकंपच आला..सर्वकाही क्षणात ढासऴुन गेल...लोक ओरडायला लागले..Wake up ,wake up do as I say wake up wake up its new day. ........... Shit...Shit...Shit Alarm.. स्वप्न होत ..!!!!कसला new day,काय घडणार माझ्या आयुष्यात विशेष ,तेच ते boring routine..assignments,class work boring lectures( attendance साठी) आणि वेऴ भेटला की, canteen वर जाऊन थोड्याफार उनाडक्या ,तेच एक college जिवनातल सुख , बस असाच जाणार हाही दिवस. घड्याऴीच्या काट्याबरोबर धावतांना कधी कधी कऴतही नाही कि, आपण नेमक कोणत्या दिशेने चाल्लो आहो,बस तो सतत धावणारा घड्याऴीचा काटा,त्याबरोबर धावणारी ती रेल्वे,ती गर्दी,ती बिनचेहर्याची माणस!...सर्व कस अगदी वेगाणे समोर चाल्लय ..आणि वेगाने धावनार्या जगात आपण थांबलो तर खुप मागे राहून जाऊ आणि हरवुन